Alle lewens maak saak! Sommige lewens se invloed kring net duideliker en wyer uit as ander. En dit is die geval met Quintus Smit. Quintus se spore lê wyd; nie net in Suid-Afrika nie, maar ook ver buite die grense van ons land. Quintus het ook duidelike spore in Lynnwood Gemeente en in die breër kerklike verband in Pretoria gemaak.

Dit is met ’n gevoel van verlies (natuurlik ook dankbaarheid) wat ons vandag saam met sy vrou, Christa, en hul twee dogters, Marni en Lizarie, van Quintus afskeid neem. 

Hier volg ’n nagedagte oor Quintus wat ’n week gelede in Beeld verskyn het, ’n waardige huldeblyk aan hom.

’n Stem sal die boodskap vir jou bring . . .

Deur Annelie Botes in Beeld op 4 September 2020.

In Oktober 2018 het ek my laaste drie dae lange aanhuis-skryfskool aangebied. My ou lyf het my gewaarsku ek moet spoedig afrat.

Só nooi ek die vier mense wat die langste op die waglys is. Hulle bly ver en moet ’n eksodus Port Elizabeth toe aanpak. ’n Man van Pretoria. Drie vroue van Mosselbaai, Hofmeyr en Brandvlei, doer in die Noord-Kaap. Almal daag op met presente: ’n Syserp waarmee ek glo eendag moet Ooste toe. Handgemaakte seep. Laventelkers. Affodilbolle. Wildsbiltong vir die gryse.

’n Unieke present kom van Quintus Smit van Pretoria: ’n bottermessie wat hy self gemaak het. Die hef is van been. Op die een kant van die lem is my naam gegraveer: Annelie. Op die ander kant sy voorletters: QS.

Ek besit wel ’n bottermessie uit my ma se trousseaukis, maar Quintus se messie is ’n erfstuk waaroor ons kinders sal baklei.

Dit word ’n vrolike en vrugdraende skryfskool. Quintus is almal se liefling – vol kwinkslae en wyshede. Synde ’n NGK-predikant, weermagkapelaan en jeugkampleier koes hy kort-kort vir die kartetse wat tussen kunstenaars vlieg.

Sy vetterige maaglag laat ons vergeet hy is direkteur van ’n gevestigde firma wat dwarsdeur Afrika opleiding gee in teenkorrupsiebestuur en die bou van integriteit. Die laaste dag groet ons met ’n romerige, soet skrywerstert, omarm mekaar en die eksodus huiswaarts begin.

Sedertdien sit geen gaste by ons tafel aan sonder om die geskiedenis van Quintus se bottermessie aan te luister nie.

Nou heeltemal op ’n ander F#. Sedert dag een van die inperking pos ek elke dag ’n stukkie huisnuus op Facebook. Met foto’s van die gryse se kosmakery, die tuin, die voëls wat vetbolle eet, ons Sarelkat se streke. ’n Bydraetjie om alleenmense geselskap te hou. Vanaf dag 144, ’n vierkantsworteldag (12 x 12), pos ek net Vrydae.

Verlede Vrydag pos ek ’n video van kerrievetkoek en bygoeters soos groenvye, klapper, kruisementsous. Die botterbak is versier met pers klokkieblomme en papawersaadjies, met Quintus se bottermessie digby.

Ek vertel van die sentimente rondom die messie en zoem in op sy voorletters – QS. Sy suster laat weet Quintus-hulle hou vakansie by Keurboomstrand, maar sy het dit vir hom aangestuur. En hy blom van trots. Want talle Facebookers het vol lof reageer.

Maandagaand kry ek ’n WhatsApp van sy suster: “My hart is stukkend. Quintus het ’n uur gelede by Keurbooms gesterf van ’n hartaanval.”

Ek het in die bittere nagkoue op die stoep gaan huil. Uit dankbaarheid omdat ek nie uitgestel het toe ’n engel kom aanklop het nie.

Soms voel ons in telepatie met iemand, maar ons maak nie kontak nie. Dan sê ons agterna: “Ai, ek wóú nog bel . . .”

Jesaja 30:21 sê jy sal agter jou ’n stem hoor sê: “Hier is die pad, loop hierlangs.” Moenie wag tot dit te laat is nie. Die lewe se silwerdraad kan enige uur afbreek.